Dat er ook 'down under' in Australië boeiende wereldmuziek gemaakt wordt, wisten we al even. Vorig jaar passeerden Bombay Royale en The Public Opinion Afro Orchestra op deze blog. Vandaag stellen we je voor aan Daramad, een ensemble dat een beetje vanuit dezelfde filosofie tot stand kwam als Hijaz (België) of Arifa (Nederland). Ook hier ontmoeten uitstekende muzikanten met diverse muzikale achtergronden elkaar en wagen ze zich samen aan een avontuurlijke reis waarbij klassieke patronen uit het Midden-Oosten met jazzy toetsen gekruid worden. Bij Daramad fungeren ritmes en melodische thema's uit de klassieke Perzische muziek als een solide basis, groepsleden Reza Mirzaei (saz & gitaar) en Saeed Danesh (tonbak, daf & cajon) hebben immers hun roots in Iran. Philip Waldron (contrabas & tar), Michael Zolker (ud, tabla & riq) en Mark Cain (saxofoon, basklarinet, tarogato, hulusi, suling & rietorgel) zijn Australiërs die hun sporen verdienden in de jazz. Experimenteren met exotische instrumenten en zin voor improvisatie zijn hen niet vreemd. Vaak leiden dergelijke fusies, ondanks de goede bedoelingen en het spelplezier, tot een geforceerd resultaat.
Gelukkig geldt dit niet voor Daramad, getuige hun titelloze debuutalbum waarop acht oorstrelende pareltjes figureren. Opener 'Isfahan' is een compositie van Reza Mirzaei en klinkt zoals een klassiek Perzisch stuk met die subtiele nuance dat we in het herkenbare klanktapijt niet de obligate ney tegenkomen, maar een basklarinet. De twee knappe composities van Mark Cain die hierop aansluiten laten zich moeilijker definiëren. Horen we een Slavische melodie, flamenco, Joodse muziek, Balkan, jazz of nog iets anders? Het doet er uiteindelijk niet toe, dit is gewoon prachtige muziek, die zich heel toegankelijk laat degusteren. Verfrissend hoe organisch deze vijf muzikanten hun creaties tot leven brengen. Ze boetseren dan wel een nieuw kleurrijk geluid, als luisteraar had ik dit nauwelijks in de gaten. Is het omdat de dynamiek van melodie en ritme overal zo mooi intact blijft? De jazzy improvisaties worden in elk geval heel soepel binnengeloodst, waardoor nergens oeverloos gefreewheel om de hoek loert. In 'Galactica', een compositie van Michael Zolker, belanden ze in Indonesië en ter afronding zetten ze ‘Lamma Bada’, de Arabo-Andalusische klassieker, fijntjes naar hun hand.
De cd van Daramad is een uitgave van het Australische label Parenthèses Records, opgericht door de Belg Alexis Courtin. We lezen op hun website dat Daramad ondertussen uitgebreid werd met een klassiek geschoolde Iraanse zangeres. Dat belooft!
http://parenthesesrecords.bandcamp.com/album/daramad
http://www.markcain.com.au/daramad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten